เคยมั้ย?

ฉันคิดว่า ในชีวิตคนซักคน ครั้งหนึ่ง คงต้องมีความคิดว่า
"ต้องทำอะไรซักอย่างแล้วล่ะ" รึว่า
"ปล่อยไว้แบบนี้คงไม่ได้แล้ว"

เมื่อคนเฮงซวย ไม่ได้เรื่อง เมาหัวราน้ำ กินอี ดมโค้ก
ไร้ความรับผิดชอบ หาสาระไม่ได้อย่างฉัน
เสือกเกิดพุทธิปัญญาขึ้นมาว่า "ใช้ชีวิตแบบนี้ไม่ได้แล้ว"
ขึ้นมาในสมอง และในทันที ก็เปลี่ยนพฤติกรรมตัวเอง
แบบกระทันหัน

ทำให้คนรอบข้าง ที่เคยชินกับพฤติกรรมของฉันในแบบเก่าๆ
เกิดอาการช็อค รับไม่ได้ ถึงการเปลี่ยนแปลง

ทำให้เกิดปฏิกิริยา 2 แบบ คือ
แบบต่อต้าน และ แบบร่วมยินดี
ซึ่งมาคิดๆดูแล้ว แบบแรกน่าจะเยอะกว่า

เพราะมีหลายผู้หลายนาม เอาแต่พูดว่า
"มันทำไมได้หรอก" หรือ "จะได้ซักกี่น้ำ" ไปจนถึง
"แม่งสร้างภาพ" ก็ยังมี

ที่สงสัยคือ ไม่กลัวบาปกันเหรอ
เวลาคนจะทำดี แล้วมาครณา ไม่เชื่อถือ
แบบนี้ในทางพระพทุธศาสนา เขาเรียก "มาร" นะ
แต่กระนั้นก็เถอะ ไม่มีมาร บารมีไม่เกิด
เพราะฉะนั้น มารเหล่านี้ จึงนับได้ว่าเป็นสิ่งจำเป็น

อยากจะอธิบายให้หลายๆท่าน ที่ยังเข้าใจในตัวฉัน
แบบผิดๆกันมาตลอด

ฉันเป็นปุถุชน คนธรรมดา ที่ยังไม่สามารถละซึ่งกิเลศ
ความอยาก ตัณหา และอนัตตาทั้งหลายแหล่
แต่พยายามจะครองสติ ให้อยู่และดำเนินไปในทางที่ดี
เท่านั้นเอง ไม่เคยคิดอยากจะสร้างภาพ เพราะสร้างยังไง
ก็ไม่มีผลอะไรขึ้นมา เนื่องจากท่านทั้งหลาย มักจะคิด
และตีความการกระทำความคิดต่างๆของฉันไปในทางที่
ตนต้องการอยู่ตลอดอยู่แล้ว ซึ่งก็คือผู้ชายไม่ได้เรื่อง
คนหนึ่งเท่านั้นเอง ซ้ำร้าย เมื่อฉันกำลังจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง
หลายๆท่านก็ยิ่งจะด่าซ้ำอีก ว่าฉันสร้างภาพ

อย่างที่หลวงพ่อพุทธทาสได้เคยกล่าวไว้
"ทำเลวน่ะมันง่าย แต่ทำดีเนี่ยสิ มันยาก"

ฉันไม่ได้ต้องการสร้างภาพให้ดูดี เพราะสร้างยังไง
ชือเสียงทางด้านลบก็ไม่สามารถแก้ไขให้ตัวฉันเองนั้น
กลายเป็นคนดีเยี่ยงเทพบุตรขึ้นมาได้

ฉันไม่ได้ต้องการสร้างภาพให้ดูดี เพียงเพื่อต้องการให้
คนนู้น คนนี้ มาคบหาสมาคมกับฉัน เพราะฉันก็เริ่ม
สะอิดสะเอียนกับสันดารมนุษย์หลายๆคน

ฉันแค่ไม่อยากกลับไปใช้ชีวิตแย่ๆ เมาเละ แก้ผ้า
ทำเงินหาย ของหาย อ้วกแตก ปวดหัวในตอนเช้าที่ตื่น
และที่สำคัญ ฉันห่วงสุขภาพตัวเองมากขึ้น

เพราะฉันแค่อยากอยู่กับคนที่ฉันรักให้นานๆกว่านี้

ได้โปรดเข้าใจฉันใหม่ด้วยเถอะ ฉันไม่ได้เบื่อกับการ
เป็นขี้ปากชาวบ้าน แต่ฉันไม่อยากให้ทุกคนผิดศีลข้อ 4

นะจ๊ะ
:)